Literatur idazlanak
DGA-1^
Erdaraz aritu naiz irakurtzen
eta itxaron iezadazue pixka bat
buru hau euskaratzen.
Erdaraz aritu naiz, zenbait
poesia irakurriz. Hizlauez halatsu
lotzen nituen lerroak eta puntua,
rima, esan nahi dizut,
soinu alferriko aurkitu dut.
Gozatu, hitzen ordenan, irudien
etorri, hurbildu, ihes eragiletan
aurkitu dudan joko nabar eta askotariko hartan
gozatu dut. Akaso
poesiari lepoko bitxi eta soineko
jantzi distiranteak kenduz joan natzaio,
gorputz edo arima
mehe eta sotila
bilatuz, behatuz, eskutaratuz nolabait.
Sarritan egon ohi naiz
puntu eta zesura, ritmo eta azentu
poesiaren enkantu azaleko
besterik ez ote diren.
Hiz lauezko Pavese-ren nobela-orrietan
hurbilago, isilago, sinple eta errazago
aurkitu izan dut, eskurago,
poesia deitu liburu askotan baino.
Buruko sordura nazkagarri eta askotako hau ez banu,
agian hobeto nasake
zertan datzan poesiaren
presentziaren grazia.
Nire eritzia
infinitogarrena litzateke hurrean
poesiaren kera definitu nahiz.
Artean ere, ez balitz
lotsagabeko ausardia,
zera dela nioke, haren presentzia:
letra eta hitzen, formen eta itxura
konbentzional guztien
esparru halakoei
hurragotik ala berdin urrunagotik
bere islaren bezuza
erregalatu ohi dien
izpirituzko edertasun
iradokor, bizi, bitxi
inguragaitz eta nonnahilaria.
Badakit ezer esan ez dudana,
alferrik ihardun naizena,
baina hori da hain zuzen
poesiaren dohain
berezko eta legezkoena:
Atzeman-ezina.
Horrek garabiltza. Horrek bultzatzen bilari
gustagarri zaigun
barruko nahiz eta
kanpoko zernahiri
eskuak luzatuz, begiak,
formak eskainiz,
asmatuz jauregiak,
non dezan graziaren
isla-dizti bat estanpa (1)
poesiaren doako, dohainezko
edertasun argiak.
